Ik schreef deze theatertekst voor En Cours de Route, een project van Bolwerk in opdracht van GoneWest.
DEEL I
1.
Een zwevend vrouwenlichaam
in donkergroen water.
Haar gezicht naar beneden,
de armen gestrekt.
Het is moeilijk te geloven dat ze dood is.
Dat dit een echte vrouw is,
die echt verdronken is in echt zeewater.
En geen actrice uit één of andere Amerikaanse politieserie.
Haar haren wiegen nochtans net op dezelfde manier heen en weer
in het water zoals de haren van actrices in Amerikaanse politieseries.
En het ziet er ook veel te mooi uit.
Alsof de costumière haar nog snel
die paarse sjaal heeft gegeven,
omdat die ook zo geweldig heen en weer
wiegt in het water.
Ik kan uren naar haar kijken,
hoewel ik eigenlijk niet begrijp
waar ik naar aan het kijken ben.
En ook al kan ik haar gezicht niet kan zien
ik heb het vreemde gevoel dat ik haar ken.
Continue reading “EN COURS DE ROUTE”
